KARANLIK
Kollarım güçsüzleşti, bacaklarım hafifledi. Sanki yerinde durmak istemiyor kalbim…
Göğüs kafesinde çıkıp dağlara haykırmak, gökyüzüne ulaşmak, güneşe dokunup okyanusun derinine gömülmek istiyor.
Seni beklemiyordum eski dostum. Ama bırakmadın beni biliyordum. Alışmıştım sensizliğe.
Biliyor musun güçlü hissetmeye başlamıştım.
Hatırladım kendimi kimsenin bilmediği kendimi. Kurtuldum sanmıştım kurtardım kendimi…Beklemişsin beni. Aslına bakarsan bir daha olmaz demiştim yollarımız kesişmez. Ama döngülerden değil mi hayat ? Beklemediğim zaman geldin.
Patikalarda yürümeye cesaret etmiştim. Yolumu kaybettim ve o eski karanlığa geri düştüm.
İnanmıştım aslında yapabileceğime, beni göreceklerine…
Korkuyorum… Çaresiz, karanlık, kaldım
Ağlayamıyorum ama boğazımdaki düğüm nefes aldırmıyor. Acı…
Biliyorum nefes alamayacağım. Gücüm kaldı mı almaya? Hareketsizce boşluğa bırakmak istiyorum kendimi. Sonsuz boşluğa…
Belki de çoktan bıraktım kendimi…
Korkuyorum… Tıpkı gözyaşımın kağıdı ıslatıp yokettiği gibi. Kaybolacağım…
Dayanamıyorum artık… Son vermek istiyorum çığlıklara. Yok olacağım…
Yorumlar
Yorum Gönder